¶ apejronu , ocenjujući da je načinio korak ka mišljenju ne samo nesagledljivoga nego i onoga što je nezamislivo kao određeno [ 2 ].

. apejron ključni element signalističke poetike [ 5 ] i da razumevanje estetskog značenja apejrona ukazuje i na značaj koncepta

seže od eksplozije jezika / preko neobičnih / gramatičkih i sintaksičkih tvorevina / do unutrašnjih ponora / zračnog apejrona , kao i da apejronistička pesma / služeći se virtuozno rečima / njihovim asocijativnim nitima / poetsko-igračkim

da čitava galaksija ovih srokova, ovih preuzetosti i ovih pronalazaka, ovih doslovnosti i ovih odstupanja dodiruje apejron , to će reći ono što je paskalovski neograničeno, beskrajno, neuhvatljivo, nemerljivo [ 7 ]. Neophodno je naglasiti da

, na primer, Okupan suncem, u avangardnom kontekstu dobija novo, pomereno značenje). Tekst se doživljava kao jezički apejron , stvaralački haos, kome čitalac, pokrećući sve svoje ludičke potencijale, posredstvom asocijativnih mentalnih

se najbitnije poetičke teme, od odnosa prema živoj tradiciji do propitivanja samog smisla pevanja; po logici apejrona , kod Todorovića je Vizantija dodatno metajezički ozračena bogatom semantičkom nosivošću prideva devičanska (

stvaranju koja se kreće od nauke ka mitu i od naučnog ka mitskom diskursu. Inspirišući se Anaksimandrovim učenjem o apejronu , koje se, prema Karlu Jaspersu, pojavljuje u vidu velelepnog uzora na samim počecima zapadnog mišljenja, Miroljub

se sasvim od pitanja o pravom bivstvovanju i suštastvu stvari, sa kojima je antička filosofija (koja je i izgradila apejron pozitivne metafizike onto-teološke istine iskonskog mora svesti) i započela svoj put i život, te je isto tako i kao

crteza: apejron - to sam naucio na filozofiji ":) koji jelte tu postoji, i nemoj te me pitati sve je pre njega on je tu i tacka. Onda ide

a od kona i do kona, iskoni se zem od vode, vzduh od ognja i v koncu les sam sebe svedržitelj uzdržava stlpi sveta i još više apejrona samotnoga A taj i sam u počepu i posečen ko strom il ko da ga nije bilo, a kamoli časovito... Ne zrcali v mirnih vodah sa

haosu, sadržitelj više značenjskih svemira, poput početka bivstvujućih stvari, iz Anaksimandrove definicije apejrona , kome Todorović pridodaje raznoliku artikulaciju. Ona je u isti mah poetička rezbarija oživljena biološkim

kodova. Todorovićevo promenjivo ustrojstvo kosmičkog tkanja, signalističkog ožilišta i poetske neiscrpivosti apejrona tu umreženu različitost apostrofira kao nepredvidljivost estetičkog toka i poruke, pobunu po sebi, i kao kredo koji

između lirskog stanja i promene, gde priroda signalističkog impulsa dotiče izvorište Todorovićeve poetike apejrona dragocene već po tome što ni lirski govor, bezdano i tiho sazvežđe poruka, ne lišava eksperimentalnog potresa,

nov poetski diskurs. apejrona postaje specifična vanpojavna, senzitivna i jezička magma, unutrašnji kosmos izrastao na značenju i značaju

zamahu vihora i vatre Todora Manojlovića, u žaru koji bezmalo može biti shvaćen kao prethodnica Todorovićeve poetike apejrona : Ne smemo zastati, / jer zastajanje je smrt. / Gašenje plamena / Što živi u vihoru / Lep samo u vihoru... (Vihor). I ne samo