narodom, i zbog zavere i grupašenja, kao i uopšte zbog kršenja kanonskog i monaškog reda i poretka (kanoni 4, 8 i 18. Halkidonskog sabora; 34. Trulskog, 5. Antiohijskog, 21. Sedmog vaseljenskog sabora; 4. i 13. Prvodrugog sabora), podvrgavaju se

aktivnosti. halkidonski . U mladosti odreče se sveta i udalji se na podvig monaški. Prosijavši vrlinom kao sunce, zapažen bi od starešina

Hrista, odreče se sveta i udalji se na podvig monaški. Svojim životom on ugađaše Bogu, i bi uzveden za episkopa na presto halkidonske episkopije, na kome, kao sveća na svetnjaku, svetljaše svetu i ukrašavaše Hristovu Crkvu. Sveti Nikita beše veoma

u crkvi svete velikomučenice Efimije, koja se nalazila u predgrađu grada oko Bosfora. Ta crkva beše prestona crkva halkidonske mitropolije, veoma prostrana, te je mogla primiti ogromno mnoštvo naroda; u njoj počivahu i mošti ove velikomučenice

halkidonskoj, i svečano preneše u nju svete mošti njene sa kamenom grobnicom; i odrediše da pri njima bude mitropolit halkidonski radi veće česti moštima. Grobnicu postaviše u oltaru umesto svetog prestola, i na grobnici se vršaše beskrvna žrtva;

i skupocenim sasudima; i crkva bi osvećena, i opet se služahu u njoj, kao i ranije, božanstvene službe, i mitropolit Halkidonski življaše pri njoj. Hristoljubiva carica Irina usrdno tragaše i za moštima svehvalne mučenice Efimije. Jer od onoga

i da opet dobije svoj čin. Tražeći sebi u Carigradu zastupnika i posrednika pred caricom, neko mu reče da mu mitropolit halkidonski može pomoći, jer više od drugih ima smelosti da se zauzima za one kojima je nepravda učinjena. Anastasije potraži

spasenja. Ova formulacija, nažalost, postaje glavno antihalkidonsko oružje hristoloških rasprava u petom veku. Halkidonski sabor (451) definišući dve prirode u Hristu izazvao je strah od ponovnog pada u nestorijanstvo i neprihvatljivo

Sv. Kirila dovodi do odvajanja Drevnoistočnih (Orijentalnih) Crkava od Pravoslavne Crkve. Ne prihvatajući odluke Halkidonskog sabora i kasnijih Vaseljenskih sabora, Drevnoistočne Crkave ostale su van jedinstva sa Pravoslavnom Crkvom duže od

Koji je jedini Logos sve tvari - sabira bez mešanja, ali i bez razdvajanja božanskog i čovečanskog, kako je to uobličeno halkidonskom formulom - onda Crkva na« tipičan »način izražava jedno i isto načelo i jednu i istu silu jedinstva na nivou tvorevine.

teokratska vladavina je predstavljena hronološki. Naročito je zanimljiv opis monofizitske jeresi i sukoba na Halkidonskom saboru 451. g. Vreme Justijanove vladavine Lepin izlaže u pet poglavlja, nastojeći da te faze sistematski osvetli iz

život i delo određeno stalno prisutnom željom za jedinstvom vere. Iako je Justinijan od početka zastupao gledišta Halkidonskog sabora, sva je njegova politika bila okrenuta ka spremnosti za dijalog sa mijafizitima / monofizitima. Na to upućuje i

na početku Justinijanove vladavine, kao i izveštaji o razgovorima na koje su se podjednako pozivali i monofiziti i halkidonski bogoslovi. Docnije je došlo do zaoštrenja kako političke vlasti, tako i dogmatskih pozicija, posebno posle

sabora vaseljenskih. »Osobito mnogo Nikon polaže na čistotu primanja episkopskog čina pa navodi drugo pravilo baš Halkidonskog sabora koje se odnosi na simoniju.

primanja punote ljudske prirode od božanskog Logosa u svom Ispovijedanju vjere, koje je kasnije uvršteno u akte Halkidonskog sabora, pozivao i Sveti Flavijan Carigradski, govoreći o sebi kako propovijeda »jednog Gospoda našeg Isusa Hrista