, bune i ustanci i sve se vraćalo u uobičajeni poredak, a fukara završavala u apsani ili na kocu. U Srbiji, međutim, jok. Počev od Miloševićeve revolucije ološa, pa sve do današnjih dana, udružena i dobro organizovana srpska fukara drži sve konce u svojim rukama i - što bi rekao Đ. Vukadinović - "brutalno" i uspešno nameće većini svoj neukus, odsustvo svakog stila i svoju prostačku bezobzirnost . Kastorijadisa . Tajna, naime, uspeha fukare ne leži u njenoj tobožnjoj snazi. Sve su to kilavi Radovani napravljeni gladnim Crvenim banom i stoga večno gladni. Zato se i udružuju u koterije i kojekakve odbore za odbranu koječega. Zato se međusobno potpomažu i izdaju kojekakva kilava saopštenja. Prostakluk fukare je njena najbolja zaštita. Jer, da bi se ljudi od integriteta borili protiv fukare, morali bi se služiti fukarskim metodama, a i tada bi ishod borbe bio neizvestan jer se fukara

postavlja kao globalni gravitacioni centar koji nastoji da ih po svaku cenu podvuče pod svoju dominirajuću šapu. Da ih uz to poduči demokratiji, da ih prosvetli saznanjem šta je za njih najbolje odnosno šta je u njihovom interesu te da ih, na kraju krajeva, emancipuje . Kastorijadis , sliku idealnog društva, ali društva lišenog opipljivog značenja. Novac, medijska popularnost i moć, koje Zapad uspostavlja kao vrhunske vrednosti kojima svako normalan mora da stremi, u suštini su beznačajni artefakti lišeni demokratske osnove .

i 111 / 09 ). Između ostalog, primećeno je da su dužnici na račun poverilaca profitirali kroz dugotrajne i skupe parnice. Dužnički profit je, čini se, još jedna od negativnih specifičnosti koja mora biti uklonjena iz naše pravne prakse. Tendencija širenja dužničkog profita vidljiva je ne samo u materiji klasičnog građanskog prava već naročito u trgovinskim, odnosno privrednim odnosima ... Kastorijadisa prvo njegovo delo, pored nekoliko ranijih kraćih radova prevedenih u periodici, objavljeno kod nas, svedoči o tome da Kastorijadis nije ovde dovoljno poznat. Ovaj grčki psihoanalitičar koji je pisao na francuskom jeziku, ili francuski psihoanalitičar Grk po poreklu, svedoči isto tako o tome da teorijska dela nemaju nacionalno obeležje. Kastorijadis je počeo kao marksist, osnivač i urednik poznatog i uticajnog teorijskog časopisa "Socijalizam i varvarstvo" da bi

je, čini se, još jedna od negativnih specifičnosti koja mora biti uklonjena iz naše pravne prakse. Tendencija širenja dužničkog profita vidljiva je ne samo u materiji klasičnog građanskog prava već naročito u trgovinskim, odnosno privrednim odnosima ... Kastorijadis nije ovde dovoljno poznat. Ovaj grčki psihoanalitičar koji je pisao na francuskom jeziku, ili francuski psihoanalitičar Grk po poreklu, svedoči isto tako o tome da teorijska dela nemaju nacionalno obeležje. Kastorijadis je počeo kao marksist, osnivač i urednik poznatog i uticajnog teorijskog časopisa "Socijalizam i varvarstvo" da bi na kraju u potrazi za jednom zadovoljavajućom globalnom koncepcijom odbacio marksizam. Tako je osnovni problem njegovog

, odnosno privrednim odnosima ... Kastorijadis je počeo kao marksist, osnivač i urednik poznatog i uticajnog teorijskog časopisa "Socijalizam i varvarstvo" da bi na kraju u potrazi za jednom zadovoljavajućom globalnom koncepcijom odbacio marksizam. Tako je osnovni problem njegovog teorijskog poduhvata pitanje da li je jedna globalna teorijska pozicija koja bi podjednako važila za zapadna kao i za istočna društva, ili ako se ova podela uzme uslovno kao deo istine, zapadne paradigme, za Zapad i društva takozvanog

i varvarstvo "da bi na kraju u potrazi za jednom zadovoljavajućom globalnom koncepcijom odbacio marksizam. Tako je osnovni problem njegovog teorijskog poduhvata pitanje da li je jedna globalna teorijska pozicija koja bi podjednako važila za zapadna kao i za istočna društva, ili ako se ova podela uzme uslovno kao deo istine, zapadne paradigme, za Zapad i društva takozvanog trećeg sveta, koja su po definiciji izvan zapadne paradigme - uopšte još moguća? Ali, kako Kastorijadis kritikuje, recimo, Vatimovo "slabo mišljenje" i postmodernu uopšte, koju svodi na kritiku metafizike i zapadnog logocentrizma, ima osnova za pretpostavku da Kastorijadis i spor mederna - postmoderna vidi kao deo iste krize zapadnog logocentrizma ili samih zapadnih društava. Zato se Kastorijadis može predstaviti kao pobornik, recimo, trećeg puta, odnosno, teoretičar globalizma ili globalizacije. Međutim, u ovoj nužnosti globalizacije on neće videti prednost

da li je jedna globalna teorijska pozicija koja bi podjednako važila za zapadna kao i za istočna društva, ili ako se ova podela uzme uslovno kao deo istine, zapadne paradigme, za Zapad i društva takozvanog trećeg sveta, koja su po definiciji izvan zapadne paradigme - uopšte još moguća? Ali, kako Kastorijadis kritikuje, recimo, Vatimovo "slabo mišljenje" i postmodernu uopšte, koju svodi na kritiku metafizike i zapadnog logocentrizma, ima osnova za pretpostavku da Kastorijadis i spor mederna - postmoderna vidi kao deo iste krize zapadnog logocentrizma ili samih zapadnih društava. Zato se Kastorijadis može predstaviti kao pobornik, recimo, trećeg puta, odnosno, teoretičar globalizma ili globalizacije. Međutim, u ovoj nužnosti globalizacije on neće videti prednost nego krizu ili oronulost zapadnog društva, pošto Zapad više nema pozitivan odgovor na ovaj planetarni izazov. Pošto društvo nije nikada zbir smrtnih i zamenljivih pojedinaca

uzme uslovno kao deo istine, zapadne paradigme, za Zapad i društva takozvanog trećeg sveta, koja su po definiciji izvan zapadne paradigme - uopšte još moguća? Ali, kako Kastorijadis kritikuje, recimo, Vatimovo "slabo mišljenje" i postmodernu uopšte, koju svodi na kritiku metafizike i zapadnog logocentrizma, ima osnova za pretpostavku da Kastorijadis i spor mederna - postmoderna vidi kao deo iste krize zapadnog logocentrizma ili samih zapadnih društava. Zato se Kastorijadis može predstaviti kao pobornik, recimo, trećeg puta, odnosno, teoretičar globalizma ili globalizacije. Međutim, u ovoj nužnosti globalizacije on neće videti prednost nego krizu ili oronulost zapadnog društva, pošto Zapad više nema pozitivan odgovor na ovaj planetarni izazov. Pošto društvo nije nikada zbir smrtnih i zamenljivih pojedinaca koji žive na ovom ili onom prostoru, kako veli Kastorijadis, govore ovaj ili onaj jezik, upražnjavaju spolja ovakve ili onakve

krize zapadnog logocentrizma ili samih zapadnih društava. Zato se Kastorijadis može predstaviti kao pobornik, recimo, trećeg puta, odnosno, teoretičar globalizma ili globalizacije. Međutim, u ovoj nužnosti globalizacije on neće videti prednost nego krizu ili oronulost zapadnog društva, pošto Zapad više nema pozitivan odgovor na ovaj planetarni izazov. Pošto društvo nije nikada zbir smrtnih i zamenljivih pojedinaca koji žive na ovom ili onom prostoru, kako veli Kastorijadis , govore ovaj ili onaj jezik, upražnjavaju spolja ovakve ili onakve običaje, nego ovi pojedinci "pripadaju ovom društvu zato što su delovi ( činioci ) njegovih društvenih imaginarnih značenja, njegovih ' normi ', ' vrednosti ', ' mitova ', ' predstava ', ' projekata ', ' tradicija ' itd., i zato što dele ( svejedno je znaju li ili ne znaju ) volju da se bude od tog društva i da ga se neprekidno ovekovečuje ". Sve to sastavni je deo institucije društva uopšte i posebnog o kome se

paradigme, liberalna zapadna društva, društva ispražnjenih imaginarnih značenja u kojima su liberalne oligarhije proizvele surogat demokratije u odnosu na Aristotelovo shvatanje, prema kome se demokratija određuje sposobnošću da se - kako veli Aristotel - "vlada i bude vladan ". Sasvim izvan ove zapadne paradigme su društva" trećeg sveta ", ili marginalna društva za koja Zapad još nije našao odgovarajuću političku strategiju. "Uspon beznačajnosti" o kome govori Kastorijadis je zato svojevrsni zapadni odgovor na ovo odsustvo globalne, planetarne strategije pošto Zapad više nema jedinstven odgovor na ovaj planetarni izazov. Upravo ova istrošenost društvenih imaginarnih značenja dovela je do unutrašnjeg osporavanja Zapada, budući da je društvo refleksivna tvorevina, i do ovog "uspona" u njegovoj imaginarnoj, političkoj istrošenosti, oronulosti i beznačajnosti, do blokade emancipatorskog procesa. Na koji način Kastorijadis vidi

Kastorijadis je zato svojevrsni zapadni odgovor na ovo odsustvo globalne, planetarne strategije pošto Zapad više nema jedinstven odgovor na ovaj planetarni izazov. Upravo ova istrošenost društvenih imaginarnih značenja dovela je do unutrašnjeg osporavanja Zapada, budući da je društvo refleksivna tvorevina, i do ovog "uspona" u njegovoj imaginarnoj, političkoj istrošenosti, oronulosti i beznačajnosti, do blokade emancipatorskog procesa. Na koji način Kastorijadis vidi izlaz iz ove blokade? Potrebna je, veli on, nova imaginacija. Stalna interogacija ( preispitivanje ) u samom značenju. Ovde će Kastorijadis na Markuzeovom tragu pledirati za umetnost, koja je "prozor a ne maska nad haosom ", jer nema osiguranog značenja." Jedno biće, pojedinac ili društvo može biti autonomno samo ako prihvati smrtnost. "Zato je odbijanje religijskog trojstva, odbijanje proviđenja, objave i pakla, osnovni uslov, ( postulat ) demokratije. Čuju li

na ovaj planetarni izazov. Upravo ova istrošenost društvenih imaginarnih značenja dovela je do unutrašnjeg osporavanja Zapada, budući da je društvo refleksivna tvorevina, i do ovog "uspona" u njegovoj imaginarnoj, političkoj istrošenosti, oronulosti i beznačajnosti, do blokade emancipatorskog procesa. Na koji način Kastorijadis vidi izlaz iz ove blokade? Potrebna je, veli on, nova imaginacija. Stalna interogacija ( preispitivanje ) u samom značenju. Ovde će Kastorijadis na Markuzeovom tragu pledirati za umetnost, koja je "prozor a ne maska nad haosom ", jer nema osiguranog značenja." Jedno biće, pojedinac ili društvo može biti autonomno samo ako prihvati smrtnost. "Zato je odbijanje religijskog trojstva, odbijanje proviđenja, objave i pakla, osnovni uslov, ( postulat ) demokratije. Čuju li to naši politički poslenici na svim stranama ?

se do mikro-zajednica, do porodice i zajednicâ zasnovanih na prijateljskim vezama. Dodir i mešanje više različitih kulturnih tipova ( i zapadnih i istočnih ) sa izvornom, nejakom, slovenskom kulturnom baštinom čine specifičan balkanski kulturni oblik i, unutar njega, oblikuju srpsku kulturu. Odsustvo kritičke samorefleksije i, tačnije, energično nepristajanje na nju, je onaj duboki jaz koji ovu kulturu odvaja od kulture Evropskog Zapada, o kojoj Kornelijus Kastorijadis piše: Govori se o europskoj trgovini crnim robljem počev od XVI stoljeća, ali se nikada ne govori da su tu trgovinu i sistematsko pretvaranje crnaca u roblje uveli u Afriku arapski trgovci, i to počev od XI-XII stoljeća ( u dosluhu, kao uvijek, s crnačkim kraljevima i plemenskim starješinama ), da ropstvo nije nikada bilo spontano ukinuto u islamskim zemljama i da u nekima od njih ono još uvijek postoji. Ne kažem da sve to uklanja zločine koje su počinili Zapadnjaci, kažem samo

poziciju Srbije: institucionalno, ekonomsko i političko pridruživanje evroatlantskoj zajednici standarda i vrednosti. No, gotovo nepodnošljiva lakoća pristajanja ( pozivanjem na toleranciju spram promotera različitih ideologija ) organizatora skupa da se antifašisti svrstaju ispod zastava sa kukastim krstom otvara nove dileme: ako je početna teza da » ljudska zajednica koja je zaista slobodna, koja je autonomna, treba da nauči da se samograničava « ( Kastorijadis ); ako je zabranom, doduše zakasnelom i gotovo iznuđenom, poslata poruka da se ne tolerišu neonacistički skupovi, logično se nameće pitanje: koju vrstu političkih poruka su poslali organizatori građanskog skupa pristajući na postmoderni, eklektivistički performans izjednačavanja vrednosti evroatlantske zajednice sa kukastim krstom .

Bo Mekejleb je pogodio sedam sekundi pre kraja za prednost crno-belih od dva poena. Poslednji napad Olimpijakosa. Teodosićev promašaj za tri poena kupi Džoš Čildres, [ ... ] Kastorijadisa , A. Sena, P. Burdijea, J. Habermasa, P. Rikera, Z. Baumana one su kod Turena mnogo više elaborirane kao koherentni teorijski okvir za razumevanje novih odnosa i činilaca koji deluju u savremenom svetu, posebno s obzirom na ulogu individua u njegovoj dinamici. U tom kontekstu Turen nudi i novo određenje pojma moderniteta, u kojem objašnjava razliku između stare i nove sociologije koja upućuje ne samo na kritičku analizu novih istorijskih događaja koji menjaju sliku