reke Južne Morave, u severozapadnom delu područja Ada Mezgraja, sa nadmorskom visinom 175 m. [ 8 ] [ 9 ] [ 10 ] maričku magistralu ). Kroz Kutinsku klisuru južno od Niša polazi zaplanjsko-lužnički put koji vodi u Zaplanje. Na severnom obodu Niša nema dolinskih useka, pa je preko relativno niskog prevoja Gramada sprovedena železničko-drumska Svrljiško-timočka, odnosno Transbalkanska dijagonalna magistrala [ 8 ] .

) srpska visoka crkvena jerarhija nije bila u kanonskim odnosima sa Carigradom, a verovatno ni sa drugim pravoslavnim crkvama što znači da se nalazila u raskolu. Odlučen od vaseljenske crkve bio je i srpski dvor, dok ostala crkva ( niže sveštenstvo ) i narod nisu bili ekskomunicirani ( Dimitrije Bogdaović ) . Maričku bitku, pokušao da se sa Vizantijom izmiri i uspostavi kanonsko jedinstvo tako što je osudio cara Dušana kao uzurpatora vizantijskih carskih i crkvenih prava ( Aleksandar Solovjev ) .

, da ga je Vukašin mislio utopiti, pustivši ga da pluta niz rijeku, u košari il bez nje, poput drugih velikih povijesnih naravi il likova, koje sudbina za bolje obdari. Dakle, Marko bude sušta suprotnost svome ocu, i mora da mu je bilo tijesno ( u golemom ujakovom tijelu i duši ) Mrnjavčeviće snositi. To ga napravi da se sudbina ponavlja kao farsa jer između ujaka Momčila i oca Vukašina bude razlika kao između zemlje i neba . Maričku bitku kraljevićem proglasio, da ga kao pravog kralja, po smrti Uroša, nitko nije za suvu šljivu jebao, da je drugu ženu ponovo za prvu zamijenio i da je na Rovinama poginuo, u maju mjesecu, priželjkujući smrt, kao osvetu Turcima, pošto i ujak Momčilo zavijesti Vukašinu rođenu sestru iz istog razloga, budući ga je Vukašin uz pomoć žene nevjernice prevario, kako ustvrdi predaja .

i tužan zbog 9. marta 1945. godine . Maričku bitku, a to je zaista i suviše dug rok .

da prodiru bez ikakve prepreke u sve delove Raške i da ih haraju. Zbog toga mnogi velikaši onoga kraljevstva, u nemogućnosti da im se drukčije odupru, sklapali su s njima mir i služili im u ratovima protiv hrišćana. Među ovima su bili Dragaš i Konstantin, sinovi Žarka Dejanovića, i mnoga druga vlastela koja pre bejahu podanici kralja Vukašina i njegovog brata Uglješe "( Mavro Orbin ) . Maričku bitku kralj Vukašin krunisao svoga sina Marka ( kraljević Marko ) za mladog kralja. Time je, nakon Vukašinove smrti i smrti cara Uroša, Marko bio taj koji je postao kralj. Toliko sa čisto legalističkog stanovišta, ali u to vreme nikome nije padalo na pamet da prizna ovoga za kralja .

kod koje smo u obavezi, te iste aparate da kupimo. ( branka, 10. jun 2012 19:16 ) Maričku ulicu. Prve 3 stanice ove linije su totalno prazne ( nekada su tu bile fabrike - danas ih nema ), dok se deo iznad Kneževca jako izgradio u poslednjih par godina, a sa gradom je povezan samo ŽALOSNOM linijom 42. Stvarno bi vam bili večno zahvalni, mogu reći da ste nam vi velika nada. Molimo vas da ispitate zašto Javna direkcija za gradski prevoz ne radi svoj posao. ( Miloš Kneževac, 10. jun 2012 18:57 )

, a s druge strane ( i to će se videti ), njihovi pogledi i razmišljanja nikako nisu išla dalje od granica njihovih poseda. Njima je bilo jedino u glavama kako da od najbližeg suseda otmu koje selo ili župu, dok ih sama država i njena sudbina nije ni najmanje interesovala. Stoga i nije čudo što, do Vukašina, niko nije pokušao da se dočepa carskog prestola. Sve to plemstvo koje je okruživalo cara Uroša i nije bilo sposobno za takvo razmišljanje ( videćemo kako su se ponašali pred maričku bitku ), budući da bi carska kruna nosila i veliko breme odgovornosti, a oni nisu bili spremni za to. Ovako im je bilo mnogo lakše. Međutim, svi oni iako nisu bili sposobni i spremni da preuzmu breme državne vlasti, znali su vrlo dobro kako da spletkama nekome slome vrat. Nikoga oni nisu poštovali, jer za takvo nešto i nisu bili sposobni. Jedino što su poštovali bila je snaga i vladar koji je u stanju da vitla buzdovanom iznad njihovih glava. Car Uroš ili za to nije bio spreman, ili

Uglješi i Vukašinu. Još manje je bio zainteresovan za ovaj pohod Toma Preljubović, koji od 1366. godine drži Janjinu, gde ga je kao svoga zeta poslao Simeon Paleolog ( polubrat cara Dušana, poznatiji kao Siniša ). Za samog Simeona Paleologa je veliko pitanje da li je u to vreme uopšte bio i živ, budući da je poslednja vest o njemu iz 1370. godine . maričku bitku, Vukašin je krunisao svoga sina Marka za "mladoga kralja ", što će reći za svoga, odnosno kasnije naslednika cara Uroša. Time nije obavljeno samo prosto proglašavanje naslednika, već, što je sada izuzetno važno, pošto car Uroš nije imao dece, pokušao je Vukašin da preko Marka formira i novu dinastiju, dinastiju Mrnjavčevića, koja će da zameni već izumrle Nemanjiće. Kasniji tok događaja će ovo proglašavanje Marka kraljem da potpuno obezvredi, budući da je Vukašin

, ali svi zajedno tvrde da se bitka odigrala kod Črnomena, danas grčki Ormenio u oblasti Evros, na polju koje Turci navodno dan danas zovu Sirf sindigi, pogiblje Srba . Maričku bitku, kao i same bitke dao je čuveni srpski istoričar 19. veka Stojan Novaković u svom delu Srbi i Turci XIV i XV veka koje je prvi put objavljeno 1893. god. u izdanju Čupićeve zadužbine. Koristeći tada dostupne izvore autor ovog dela je učinio pokušaj da rasvetli jedan od najtragičnijih događaja u srpskoj istoriji. Iako je ovo delo objavljeno pre više od jednog veka ono i dalje predstavlja nezaobilazno štivo bez kojeg se ne može ni zamisliti bilo kakav ozbiljan istorijski

, Trgovina i novci, Finansije srpske države, Materijalna kultura: građevine, narodna nošnja, hrana itd., Duhovni i društveni život u doba Nemanjića . Maričku bitku ( 1371 ) i smrt Pavla Bakića ( 1537 ), poslednjeg srpskog titularnog despota u južnoj Ugarskoj. Maričku bitku kao prelomnu tačku nije prihvatio Vladimir Ćorović, ali je ona opšte prihvaćena u savremenoj istoriografiji. Maričkom bitkom završava se prvi tom Istorije srpskog naroda u izdanju Srpske književne zadruge. Smrt Pavla Bakića je hronološka odrednica formalne a ne suštinske prirode, čak kada se uzme u obzir da je nakon pada Budima 1541. teritorija srpske

Duhovni i društveni život u doba Nemanjića . Maričku bitku kao prelomnu tačku nije prihvatio Vladimir Ćorović, ali je ona opšte prihvaćena u savremenoj istoriografiji. Maričkom bitkom završava se prvi tom Istorije srpskog naroda u izdanju Srpske književne zadruge. Smrt Pavla Bakića je hronološka odrednica formalne a ne suštinske prirode, čak kada se uzme u obzir da je nakon pada Budima 1541. teritorija srpske države ostala vek i po u dubokoj unutrašnjosti evropskog dela Osmanskog carstva .

i upotrebi mačeva za dve ruke u srednjovekovnoj Srbiji svedoči i pojava posebne vrste ovog oružja poznatog kao srpski mač. Ovaj poseban tip mača koji je bio namenjen pre svega za borbu protiv sablje pojavio se tokom poslednjih decenija 14. veka a prihvatili su ga i u drugim zemljama. Teška konjica naoružana dvoručnim mačevima bila je udarna snaga vojske cara Dušana, ali i njegovih naslednika. Ona je uživala veliki ugled kod protivničkih vojski, posebno Turaka, ne samo pred Maričku i Kosovsku bitku nego i posle toga, kao vazalne jedinice u sastavu turske vojske .

, [ 54 ] Milutinu i caru Duljanu, [ 55 ] ali posle Duljanove smrti, car Urolj i sam sveden na oblasnog gospodara, a od 1365. godine do smrti ( 1371 ), gotovo, liljen vlasti i vladanja, prepustivši upravu kralju Vukašinu Mrnjavčeviću ( 1365 - 1371 ), nije bio u stanju, kao ni ostali oblasni gospodari da se uspešno nosi sa vlaško-arbanaskom invazijom i naseljavanjem srpskih krajeva i oblasti. [ 56 ] Vlaško-arbanasko zauzimanje plodnih predela naročito je intenzivirano pred Maričku bitku, kad vlaško-arbanaska plemena preplave Zetu i primorski pojas Arbanije uz jadransku obalu. [ 57 ] Ipak, Vlasi nisu radikalno promenili etničku sliku krajeva u koje su dospeli, već se uveliko slovenizuju što sa Arbanasima nije slučaj .

izvori koji govore o životu Sopoćana, počev od njihovog osnivanja do razaranja su veoma oskudni. Pretpostavlja se da je u manastiru boravio veliki broj monaha, a blizina obližnjeg Trgovišta ( nekadašnjeg Rasa ) uslovili su bogaćenje manastira. O veličini i značaju manastira svedoče crkvine, isposnice i metosi koji se nalaze u okolini manastira. Pored toga, tokom arheoloških iskopavanja u okolini manastira je pronađen i veliki broj grobnica. Događaji vezani za Maričku bitku 1371. godine, udaljili su rašku oblast iz žiže političkih i kulturnih zbivanja. Sopoćani se od tog vremena pominju samo uzgred. Prema rečima patrijarha Pajsija I Janjevca ( u Žitiju Stefana Prvovenčanog iz 1628. ili 1629. godine ) monasi su 1389. godine iz straha od Agarena skrivali telo Stefana Prvovenčanog .

je u XIX veku ataru sela Kneževac, uključujući i onaj deo Topčiderske doline u kojem će nići naselje Rakovica. Kneževački atar se u XIX veku nalazio u sastavu Žarkovačke opštine, koja je bila sastavni deo Vračarskog sreza, administrativno formiranog 1856. godine . Maričku ulicu je pregrađivalo imanje advokata Đorđevića, jednog od inicijatora osnivanja škole u Rakovici .