, iranski i njemački euroazijanizam, nacional-boljševizam, tradicionalizam Julisa Evole i eurosovjetizam Jean Thiriarta ), euroazijski model civilizacije ( nasljeđe Herdera ,

s promišljenošću Theodora Adorna, a upakiranu komunikativno poput spisa antimodernista Evole ili Guenona: sve je otišlo k vragu, osim mišljenja, koje još uvijek ljeska nešto prvotnog sjaja

, smrti, otpora modernoj civilizaciji i materijalizmu. Opsesivno proučava djela Juliusa Evole i Ezre Pounda, kao i drevne mitove o božanstvima stare Europe. I više od četvrt stoljeća kasnije

. Navodna duhovna uzvišenost eskapističke pobune Guenona ili aktivno izazivanje sudbine Evole se možda bolje uklapaju u Faucoultovo njihalo Umberta Eca nego dosljedno suprostavljanje

Spengler slikovito završava Čovjeka i tehniku ). Vjerojatno većina čitatetelja Guenona i Evole neće nikada saznati jesu li oni bili samo prepotentni egocentrici, eskapističke kukavice ili

neposluha Gandijevog tipa do revolucionarne ili kontra-revolucionarne pobune Juliusa Evole ( Pobuna protiv modernog svijeta ), A. Camusa ( Pobunjeni čovjek ), Priručnika urbane gerile

Lovecrafta s aristokratskim, Arijevskim anti-modernizmom tradicionalista Juliusa Evole : "Sasvim sigurno, Sanjani pohod na nepoznati Kadath sa svojim grandioznim portretom grada od

sastavnice, pri čemu mi je kao template poslužio antimodernistički etatizam Juliusa Evole , a kao književni primjer dječji kvartet iz Lewisove Narnije, uz Eddisonova Jussa i

ulogu, kao i filozofija Nietzschea. Fašistički ezoterični pisci poput Savitri Devi i Juliusa Evole su jedni od najvećih uzora tih bendova. Na Kršćanstvo gledaju kao na Židovski proizvod za

moglo biti srodnosti. Jer, u vremenu omeđenu Prstenom Nibelunga i kasnim knjigama Juliusa Evole afirmirali su se i mnogi svjetonazorski i umjetnički jezici u kojima se doksa ne bi mogla

obavio bolje nego Gottfried Benn, kad je sredinom tridesetih godina pisao o knjizi Juliusa Evole Pobuna protiv modernoga svijeta, a njezin obuhvatan i detaljan historionomski nauk sažeo

određuje se uz oslon na različite filozofije, kadšto i na iracionalističke tradicije. U Evole , koji slijedi Renéa Guénona, a neizravno i Henrija Bergsona, spoznajni stil tradicijske

i nastojanjem da početak moderne ili njezine anticipacije gurne što dublje u prošlost. U Evole se moderna ne započinje u 18. stoljeću, nego već na granici » mračnoga «, » željeznoga « odnosno »

- 360, o Wagneru i Nietzscheu; North 1991, 128 - 186, o Poundu ). Citati iz Lawrencea, Klagesa i Evole , kojima bi se mogli dodati još mnogi slični, potvrđuju taj prigovor. Dapače, oni pokazuju da