dogadjaje, već da pozovu na pomirenje i dijalog. Smoljenska , označivši ga« mestom zajedničke tragedije »o« strašnim simbolom naše zajedničke tragedije ».

. formi (pošto se sve brzo razvija i naprosto nema smisla ništa iz ove oblasti štampati). Smoljenska , u kojoj je poginuo poljski predsednik Leh Kačinjski, nastradali su i trojica crkvenih velikodostojnika.

Džons sa Oksforda, Alberto Fereiro iz Sietla, Norbert Vidok iz Opole, Torstein Tolefsen iz Osla, Mihail Kazakov iz Smoljenska , Dimitrios Moskos iz Atine, Džef Dan iz Brizbejna, Eleni Vlahopulu iz Soluna i drugi. Protivno običajima višednevnih

nacionalnoj istoriji. Smoljenska , Rusija o religijskoj toleranciji kako su je hrišćani i pagani shvatali u IV veku, i Dimitrija Moskosa iz Atine, o stavu

središta. Možemo zamisliti, da su takva središta bila: Kijev na Dnjepru, Novgorod na jezeru Iljmenju i reci Volhovu, Smoljensk na gornjem Dnjepru i još nekoliko najstarijih gradova. Slovenska plemena u istočnoevropskoj ravnici, prema

vrlo značajnu, o jedinstvu sveukupne ruske zemlje, o pravu Ivana, kao baštinika od starine, ne samo na Moskvu, nego i na Smoljensk , Černjigov, Kijev i uopšte na celu rusku zemlju. Moskovski veliki knez, njegov dvor, vlada i diplomatija aktivno su

nesposobnosti i zbog neplaćanja plate vojnicima-strancima, izgubio bitku sa Poljacima (kod sela Klušina, na putu Smoljensk Moskva), u Moskvi se digla buna; cara Vasilija su zbacili s prestola i nasilno zakaluđerili. Iz straha pred Vorom,

i njegovu braću poveo sa sobom u Poljsku, kao zarobljenike, a najuglednije ljude u Moskvi uputio je Sigismundu pod Smoljensk kao veliko poslanstvo, da mole Vladislava da izvoli primiti carski venac i preći u pravoslavlje. Bio je tom prilikom

na veliko poslanstvo, od koga su tražili još i to, da naredi Smoljensku da se preda Sigismundu. Na kraju krajeva Smoljensk je bio primoran na kapitulaciju, dok se poslanstvo pocepalo: jedni su učinili po volji Sigismundu, a oni koji su ostali

važne ruske porodice, isto kao i litavske, prelazile Poljacima. Smoljenska (koji je od 1395. godine sastavni deo litavsko-ruske države) izbijale su često borbe između litavsko-ruske i

Buna nije bila likvidirana ni spolja ni unutra. Spolja nije prestajao rat sa Poljskom, koja je držala u svojim rukama Smoljensk i druge zapadne pokrajine moskovske države i čiji se kraljević i dalje smatrao kao moskovski car. U Poljskoj su se

carem moskovskim. Od godine 1632. do godine 1634. Vodio se ponovo rat između Moskve i Poljske, pa je ruska vojska blizu Smoljenska bila primorana na kapitulaciju, ali se Vladislav, posle očeve smrti kao kralj Poljske, pokazao preslab da zauzme

dobro i Poljska je morala priznati ocepljenje Ukrajine, leve obale Dnjepra i zaporoške vojske, ustupila je Moskvi Smoljensk sa njegovom oblašću i sjeverski kraj. Godine 1686. i starodrevni ruski grad Kijev pripao je konačno moskovskoj državi

glavna armija napredovala, a ruska se vojska postepeno povlačila, ali uvek sa borbama, Najozbiljniji boj beše kraj Smoljenska , starog utvrđenog grada, koji je tom prilikom najvećim delom izgoreo. Zbog stalnog povlačenja mnogo su osumnjičili

pristalice kažu da je slučaj politički motivisan. Osipova, aktivistkinja Druge Rusije, osudjena je pred sudom u Smoljensku , gradu na oko 400 kilometara zapadno od Moskve, prenela je agencija AFP. Lider Levog fronta Sergej Udaltsov smatra da